Etappe 26. Daar staan we in het land van Mortagne. Bossuit, meerbepaald. Een onopvallend dorp aan de Bovenschelde. Onopvallend, dat kan allerminst gezegd worden van de kerk. Je ziet het al van ver. De spits ontbreekt. Er zitten geen ramen in en jawel, er is geen dak. Ik stap langs het kerkhof af, het gebouw binnen. Nu ja, ‘binnen’ is veel gezegd. Toch wel bijzonder, een gesloten ruimte met een open dak. Op deze plek zal ik straks ook weer aankomen na mijn tocht. De eerste kilometers voeren me langs het kanaal Bossuit-Kortrijk tot aan het iconische Sint-Pieters ophaalbruggetje nabij Moen. Hier loop ik het Orveytbos in met open plekken die fraai wit getooid zijn door duizenden margrieten. Ik zet mijn weg verder door een glooiend landschap. Aan de Tontekapel nabij knoopunt 58 hou ik even halt en knoop ik een gekleurd lintje aan de tralies.  Ze zeggen dat dit geluk brengt en bescherming biedt tegen de koorts. Er hangen vele lintjes. Ik baan mijn weg verder tussen uitgestrekte graanvelden. Even later vervoegt het pad de Schelde en brengt me terug naar de kunstkerk. Hier word ik opgewacht door Kobe Sercu, één van broers Sercu. Kobe werkt in de palliatieve zorg en zingt liedjes in het West-Vlaams. Al versta ik niet elk woord, telkens weer word ik geraakt. Ook nu heeft Kobe zijn gitaar bij. We maken het stil. Kobes gitaarspel vermengt zich met de stilte en vult de ruimte met warme klanken. ‘Ze zeggen'.